Ձեր տխեղծ, զեխ քեֆերում
մի՛ խմեք կենացը Արցախի,
մի՛ խմեք կենացը մայր հողի՝
ձեր հոգու գավով եղկելի։
Ձեր անուժ, անլուրջ խոսքերում
մի՛ հիշեք կենացը զինվորի,
մի՛ շեշտեք անունը տղերքի՝
ձեր կեղծ ու պատիր երգերում։
Խմե՛ք ձեր գինին թունալի,
լափե՛ք ձեր կերը նողկալի,
անցե՛ք ձեր ուղին ցնծալի՝
անհենք, անհերկ, անհոգի։
Լեռնիկ Հակոբյան